De laaste dagjes...

Dag allerliefste vrienden, familie en andere mensen die gedurende dit jaar mijn blog hebben gelezen,

Op 9 juli neem ik het vliegtuig om in België aan te komen om 8.30 de 10de juli. Vandaag is het 5 juli, het is dus echt aan het naderen mijn terugkeer. Ik kan het bijna niet geloven dat ik jullie in meer dan 10 maanden niet heb gezien!

Hier een samenvatting van mijn laaste maand:

Voor het religieuse feest: 'corpus cristi', heb ik me in diablico, soort duivel, verkleed. Op het einde van de mis slopen we zo de kerk binnen en riepen we naar het altaar om toestemming aan God te vragen om de kerk binnen te mogen. Dan maakten we de mensen zo wat bang en liepen de kerk weer uit. Heel vreemde traditie vind ik dat! Dan gingen de mensen in een stoet achter de pastoor wandelend in Penonomé en wij diablicos liepen dan ook in de stoet, de kindjes wat te plagen. Het is 1 van de weinige feesten waarin traditie en mythologie in religie is geslopen.
Met de unief gingen we naar Isla grande. Vele uren in de bus, maar meer dan de moeite waard. Ik was hier in september al eens naar toegeweest met mijn broer en mijn nicht, maar nu was het wel fijner, omdat ik ondertussen normale conversaties kan hebben in het spaans. Foto is met Roly, een goede vriend van me.

Met AFS hadden we zo een afscheidsoriëntatie, waar we vragen konden stellen over het vertrek enz. Het superfijne was dat dit op een plek was in een indianendorp (los emberá) naast een mooie rivier. Het was primitief 2 nachten slapen op de houten planken van de vloer met enkel een slaapzakje, maar het was een mooie ervaring! Geen internet, geen bereik met de gsm, vis uit de rivier, traditionele klederdracht (bon de mannen dragen eigenlijk enkel een lapje zoals Tarzan! ) !
Op de foto zie je me met de kleren die de vrouwen ginds dragen, met het verschil dat ik er wel mijn bikini onder aan had:) .

Met de familie van Ricardo, mijn vriendje, gingen we naar een 15 años ( 15de verjaardag). Voor de panamesen is het een superbelangrijk moment wanneer een meisje 15 wordt. Het meisje is immers niet langer kind meer, maar wordt vrouw. Er wordt dan ook ongelooflijk veel geld besteed aan het feest, soms sparen mensen voor jaren voor dit feest. Traditioneel draagt het meisje een overdreven glitterjurk, studeert ze een choreografie in en moet ze de hele tijd bereid zijn foto's te nemen. ( zie mijn foto met haar, de plaats waar we stonden is speciaal ontworpen voor de foto's...) Er wordt arroz con pollo( bereiding van kip en rijst, de maaltijd voor gelijk welk feest) gegeten en wordt er gedanst en drinken vele mensen zich zat!

Gisterenavond was het mijn afscheidsfeestje hier bij mij thuis. Mijn familie, mijn uniefvrienden, mijn vriendje, die ik dan voorstelde als een 'gewone vriend': de mensen die ik graag zie hier waren er. We dansten wat panamese muziek op mijn terras en aten logischerwijs arroz con pollo . Mijn mama die zo een decoratiefreak is, had natuurlijk het huis weer omgetoverd. Dan op een bepaald moment was er dan de speech van mijn mama en papa. Ze gaven me een sjaaltje cadeau, omdat ja ik hier echt bekend sta als 'het meisje met de sjaal'. ( Logisch als alle publieke plaatsen van die superkoude airconditioning hebben!). Ik gaf een album aan mijn familie met foto's en comentaren van alle mooie momenten die ik gehad heb dit jaar, zie foto. Dan diezelfde avond na het feestje in mijn huis al tegen middernacht aan, gingen we naar de PH ( die openluchtdiscotheek). Het was immers een soort missverkiezing van mijn unief en in de PH gisteren werd de winares gekozen. Echt perfect was dat om van mijn stadgenoten afscheid te kunnen nemen.

Dan nog iets geeeeeeeeeeeeeeeeeeeeek! Mijn broer Valen, je weet wel die broer die studeert in Argentinië in het leger en die ik heel graag zie, maar die enkel in december en januari en februari hier was tijdens zijn vakantie, komt vandaag naar Panamá!!! Echt een supergrote verrassing, normaal komt hij maar 1 keer per jaar omdat het vliegtuigticket duur is!

Heb dus nog enkele dagen met hem, aiaiaia en ik moet valiezen maken en nog zoveel zaken in orde brengen en afscheid nemen: ja op dit moment is het even geen panamees gechill meer.

Hoe ik me voel op dit moment? Heel vreemd. Ik ben heel triestig dat ik afscheid moet nemen van een land dat op natuurvlak op klimaatvlak en op feestjesvlak van verre wint van ons belgenland... Ik ben triestig dat ik afscheid moet nemen van mijn universiteitsklas, van mijn familie die echt een ongelooflijke goede familie is geweest voor me en nog het allermeest doet het pijn afscheid te nemen van een jongen die ik heel graag zie... Er zijn al traantjes gevloeid.

MAAR ik ben ook heel blij dat ik jullie ga terugzien en een knuffel ga kunnen geven, dat ik weer nederlands kan praten en dus niet moet sukkelen met moeilijke woorden, dat ik terug veel fruit en groenten ga eten, dat ik Gent terug ga zien. ( de steden hier zijn LELIJK, hoewel ze iets charmant hebben). Ik kijk er ook naar uit om terug te studeren. 1 jaar niets doen is fantastisch rustig, maar het maakt je er niet verstandiger hihi. Ofja levenswijsheid misschien dat wel, daar zullen jullie binnenkort over kunnen oordelen...

Ik ben heel dankbaar voor de kans die ik gekregen heb. Jullie gaan het nog beu worden wanneer ik tot vervelens toe zeg: 'weet je en in Panama...' Het was zo fantastisch dat ik België amper gemist heb, hoewel het de laaste maand met de ogen gericht naar het vertrek toch een aangename gedachte werd na zoveel tijd terug te kunnen keren...

Ik dank jullie allen voor het lezen van mijn samenvattingen, ik weet dat het reactie achterlaten op de blog zelf echt ingewikkeld is, maar toen ik op een moment dacht dat niemand dit leest, bleek ik toch goed verkeerd te zijn.

Een dikke zoen en tot heel snel,

Liesbeth

Hoe de tijd vliegt.

Een goede avond vriendjes en familie,

9 juni, precies 1 maand voor ik het vliegtuig weer neem naar belgenland schrijf ik jullie...

De laatste tijd heb ik geen spectaculaire dingen gedaan, maar ik heb het hier wel nog altijd heel erg naar mijn zin. Ik ben af en toe naar basebalwedstrijden geweest. Vandaar dat jullie me vaak in oranje T-shirt op facebook zagen verschijnen, het kleur van mijn team. Basebal is de populaire sport hier en het leuke is dat er evenveel vrouwen naar de matchen gaan als mannen en dat er gedanst wordt op murgas ( een soort gek orkestje). Helemaal niet zo een agressief sfeertje als in de voetbal.

Ricardo, mijn vriendje en ik.

Hij woont 2 uur van mijn huis, dus het is altijd voor verschillende dagen, wanneer ik naar daar ga. Mijn familie hier weet niet dat ik een vriendje heb. Hoewel ik hen heel graag zie en respecteer, durf ik het niet zeggen, want de consecuenties zouden groot kunnen zijn...

Heb immers in tegenstelling tot heel wat AFS-studenten (de meisjes) redelijk veel vrijheid en wanneer ze zouden weten dat ik een liefje heb, zou alles kunnen veranderen. Hoewel ik het af en toe echt lastig heb hen dit te moeten verzwijgen.

Op de universiteit mis ik meer en meer les, aangezien niemand controleert of ik aanwezig ben en ik toch geen examens moet maken. Als ik iets anders te doen heb, ga ik niet. Hoewel ik met plezier ga hoor. Mijn klasgenootjes zijn echte schatjes. Op onderstaande foto zien jullie een deeltje van mijn klasje. We blijven slapen bij 1 van hen, die een huis heeft aan het strand.

Op een zonnige namiddag heb ik de 'pollera', de typische panamese jurk en ja kapsel en juwelen en alles erop en eraan, aangehad.

Hoe fier was mijn mama, nu was ik haar echt panamese dochter!
Vorig weekend ben ik naar een soort typisch-panamese-beurs geweest. Daar waren er shows in pollera's en andere traditionele jurken en pakjes. Per provincie was de ruimte verdeeld en kon je zo zien in welk deel van Panama ze welke traditionele dingen maken, echt supermooi. Waren we in België maar een beetje trotser op ons landje, dan zouden we tradities misschien ook behouden hebben.

Een maand geleden waren het de presidentsverkiezingen. Ik had in vorige blogberichten al vermeld dat de politieke propaganda hier echt gek is, wel de laaste dagen voor de verkiezingen, keek ik gewoon geen tv meer, zo beu was ik het. Martinelli, el loco bijgenaamd (de gek), won zoals verwacht. Met zijn zot dure verkiezingscampagne kon het moeilijk anders. Mijn mama en papa waren heel triestig.

Verder ben ik nog naar een viswedstrijd geweest dat doorging op een strand dat ik nog niet kende. Echt mooi. De vis die won woog 23 kg. Ik ben met mijn papa naar een plaats geweest die leek op een woestijn, maar het dan toch niet was. Ik moet toegeven dat ik niet zoveel verstond van wat de gids zei. Ik beheers het Spaans nog niet echt, wanneer het over geografische termen gaat. Ook met mijn papa heb ik een fabriek bezocht, waar ze panamas populairste alcoholische drank maken, seco. Ze beginnen te exporteren naar Europa, dus wie weet drinken we ons binnenkort panamees zat. Wat nog? Ik geef engelse les aan een jongetje, een patiëntje van mijn mama, die psycholoog is. Een moeilijk kereltje. Hoewel mijn broer, zus en papa nog steeds in Panama City werken/studeren en hoewel AFS het sinds maanden opgegeven lijkt te hebben, activiteiten te organiseren, hou ik me eigenlijk goed bezig hier!

Hoewel mijn mama hier zegt dat ik al moet denken aan mijn valies maken enz, wil ik dat nog niet. Ik heb nog een maandje om dat panamese cultuurtje te observeren en af en toe trek ik nog altijd mijn wenkbrouwen op, haha.

Ik ga wel blij zijn jullie terug te zien, echt!

Studenten veel succes met de studies!

Het allerliefste

Carnaval en Costa Rica

Xopaaaaa!

Ik denk dat Panama me een beetje lui heeft gemaakt. Meer dan een maand zonder blogbericht...

Laten we beginnen bij Carnaval, zowat de meest gekke dagen uit mijn leven. Eind februari was dat. 5 nachten en 4 dagen. Ik ga het proberen uitleggen, ik moet het helaas zonder foto's doen, aangezien jullie wel nog weten dat mijn camera kapot is. Even deze verkeerde voorstelling uit de wereld helpen: carnaval hoeft geen verkleedpartij te zijn. Overdag ga je met je lelijkste kleren, een pet en een zonnebril en heeeel veel zonnecrème naar het centrum van je stad. (Als je stad carnaval viert, zoniet reis je naar een stad waar ze het wel vieren). Hier in Penonome hadden ze het! Langs de kant van de hoofdstraat van je stad staan er allemaal stellingen met mensen op en grote watertanken. Zo spuiten ze alle dansende en vaak dronken mensen nat, want zonder  dat water kan je echt in de zon geen dag dansend en feestend overleven. Er zijn ook verschillende podia met reggae-artisten en met de verkiezingen die eraan kwamen ook veel politieke-reclame-podia. De presidentskandidaat, die met een grote voorsprong in de peilingen op kop loopt, heeft me een handkus gegeven en geschreeuwd: 'Vive la Belgicá'. Echt wel een eer hoor, hij is de bekendste panamees van het moment. Een partijgenoot heeft me ook een string cadeau gedaan met zijn naam op. Gek, gekker, gekst. Heel heel belangrijk ook zijn de koningingen en prinsessen tijdens Carnaval. Dat zijn mooie meisjes die verkozen zijn om een bepaalde stad te vertegenwoordigen tijdens Carnaval. Op van die mooie glitterkarren voortgetrokken, groeten zij dan het publiek. Omdat wij een rivier in het centrum van de stad hebben hier in Penonome, was het een stoet op de rivier. ' S avonds gaan de mensen dan naar huis: eten, wassen zich en slapen een klein beetje om dan naar ph, de openluchtdiscotheek te gaan tot de vroege uurtjes. De laatste 2 dagen van Carnaval ben ik naar Las Tablas gegaan, dat het beroemdste en dus ook drukste carnaval van Panama heeft. Heel speciaal daar is dat er een concurrentiestrijd is tussen 2 koningingen, waardoor de kleren en karren echt spectaculair zijn. Sorry, het is echt moeilijk om carnaval te schetsen. Maar het is fantastisch!! 

Ik ben in maart op reis gegaan naar Costa Rica samen met Stephanie, een waalse meisje van AFS, die hier ook in Penonome woont. Eerst was het onzeker of we die reis wel gingen kunnen doen, want we hebben nog altijd ons Visa niet ontvangen. Ons internationaal paspoort gaf ons maar toestemming in Panama te verblijven tot november 2008. Omdat AFS slechte communicatie heeft gehad met de immigratiedienst, hadden we dat visa dus niet in bezit. Nu we vonden dat redelijk oneerlijk, want we kunnen alleen maar reizen in de vakantie en die was op z'n eind aan het lopen. Dus koppig als we zijn (soms blijkt dat ook goed te zijn) hebben we 2 weken lang ongeveer elke dag AFS gebeld en zijn we naar het AFS kantoor in de city gegaan om wat druk uit te oefenen.  Zo hebben we een onofficieel papier verkregen, dat zei dat we legaal in Panama waren. Verder kregen we ook een naam van een grenswachter, die ons wel zou helpen in problemen. Garanteren dat we zonder problemen Panama weer zouden kunnen binnentreden, kon AFS niet, maar we besloten het risico te nemen. 

Met een nachtbus vanuit Panama City vertrokken we naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. 16 uren deden we hierover. 3 dagen bleven we in de hoofdstad in het huis van Maite, een lieve en gekke spaanse dame, die ik eens in Panama had leren kennen en me had uitgenodigd. Vanuit San Jose bezochten we vulkanen. Echt indrukwekkend!

Maite, die al zo'n 6 jaar in Costa Rica woont en daar haar vrienden heeft, kon voor ons wat hotelletjes regelen aan een goedkope prijs voor de rest van onze reis.

Na vele knuffels aan onze lieve Maite, verlieten we San Jose en gingen we naar Sarapiqui, een minder toeristische plek in Costa Rica, maar warm aanbevolen door onze spaanse gastvrouw. Heb daar veel speciale bloemen en planten gezien en ook pre-columbiaanse overblijfselen. Het hotel was echt nog luxueus (voor wat wij dankzij Maite maar betaalden). Douche met WARM water en lekker eten. Vanuit die plek gingen we naar de kusten van Costa Rica naar Cahuita en Puerto Viejo, weer meer in de richting van Panama toe. We kwamen terecht in van die gezellige reggae-dorpjes met keimooie stranden. Costa Rica is ook beroemd voor zijn vele nationale parken. Daarin heb ik dan aapjes kunnen spotten en blauwe vlinders enz. 

1 dag hebben we ook zo een tour gemaakt met een gids. We hadden die man de avond ervoor leren kennen in een reggae-cocktailbar en we mochten gratis mee, haha. We gingen planten gaan bestuderen en zagen hoe een bri-bri vrouwtje (bri-bri is een oude stam in Costa Rica met nog een eigen taal, hoewel weinig gebruikt) chocolade maakt uit een cocao-vrucht. Ook bezochten we deze mooie waterval, die veel groter was in het echt, dan ze lijkt op deze foto.

Na ons strand-dagen in Costa Rica, zijn we met de een kloppend hartje naar de grenspost gereisd om Panama binnen te kunnen. Al snel zagen we waarom we deze onofficiële grenspost hadden uitgekozen, want de grenswachters waren meer aan het kijken naar ons charmant buitenlands snoetje dan naar het internationaal paspoort. Zonder enig probleem konden we ons reisje verderzetten. We hadden ons onofficiële papieren niet eens nodig! We bleven slapen bij een AFS-vriendinnetje dicht bij de grens. De volgende dag vroeg gingen we naar de eilandengroep Bocas del Toro, waar ik eerder met AFS al was geweest. Die eerste keer hadden we heel weinig zon en ja nu die tweede keer was het echt genieten. 2 dagen en 2 nachten zonder slaap was dat, want Bocas del Toro is dé feestplek in Panama:). Vanuit die uithoek van mijn geliefde Panama, zijn we dan weer naar Penonome gegaan. Over dat traject deden we toch zo'n 10uur. 

Heb een fantastische low-budget reis gemaakt. Zoveel interessanter om te reizen met 1 persoon, dan met een grote groep. Ik heb heel veel fijne, verschillende en interessante mensen leren kennen! Ik ben ook zo blij met die kennis van het Spaans. Het opent werelden. 

Meer foto's (van Stephanie) binnenkort op facebook.

Sinds dinsdag ga ik weer naar de unief. Ik studeer nog altijd toerisme. Ben dus overgegaan van het 2de semester 2de jaar naar het 1ste semester 3de jaar. (zonder examens te maken, maar dat wisten jullie al). Mijn klasje is nog altijd die toffe bende van weleer. 

De tijd vliegt. 3 maanden resten mij nog. Dat is echt niets!

Liefs

en we zitten over de helft...

Hallo!


Het is hier nog steeds vakantie. Ik ben dus nog altijd beetje bij beetje mijn Panama aan het verkennen. Ik ging de voorbije maand nog eens terug naar El Valle, omdat ik het daar nog niet helemaal gezien had. Ik ging naar Ola om daar een mooie waterval te bekijken. Natuurlijk ook af en toe naar het strand of gewoon hier in Penonome zelf naar de rivier, zowat de ontmoetingsplaats voor de jongeren. Verder ben ik eens naar de kermis geweest in Chorrera,waar mijn oma van 92 woont. Nu een kermis hier is 1000 maal groter als bij ons en veel echter. Je kan er typische Panamese dingen eten en kopen. Er zijn dansvoorstellingen. Je kan er verschillende koeien bekijken en kopen. Er is een soort wedstrijd waarbij een koe gekroond wordt tot koe van de feria van Chorrera 2009. (enja dan kan de eigenaar vanzelfsprekend een hogere prijs vragen, snapie). Botsautootjes kunnen ook niet ontbreken natuurlijk. ' S avonds is er dan PH, discotheek in openlucht. Ik was jammergenoeg mijn identiteitskaart vergeten, dus hebben we (dan wel gratis)gedanst buiten de PH, maar op dezelfde muziek. Ook heb ik 2 propagandafeesten meegemaakt in de voorbije weken.
1 van Mas Mobil, wat je kan vegelijken met Proximus en 1 van Martinelli, presidentskandidaat. Op beide feesten worden reggaetonzangers uitgenodigd en gratis T-shirts gegooid en gaat het publiek volledig uit z´n dak. Op het presidentpropagandafeest deed Martinelli dan natuurlijk een toespraak en het publiek was dan volledig overtuigd om hem z'n stem te geven (althans tot het feest van de andere presdidentskandidate Balbina :) ). Oja de reggaezangers die goed betaald worden natuurlijk vroegen dan aan het publiek: Gaat Martinelli winnen: 'jaaaaaaaaaaaaaaaaaa' Wie gaat voor Balbina stemmen : ' BOOOOOOEEEEEEEEEEEH. Op televisie hier wordt er trouwens echt oorlog gevoerd in de campagnes. In België vlieg je de gevangenis in voor laster.




Ik ben her voorbije weekend met AFS naar San Blas ( Kuna Yala) geweest en dat is sowieso qua reiservaring het hoogtepunt tot nu toe in mijn Panamajaartje. Dat is dus,

zoals Bocas del Toro( in mijn vorig blogberichtje vemeld), een eilandengroep. Maar helemaal verschillend en naar mijn aanvoelen veel interessanter nog, omdat de plek uitsluitend bewoond wordt door Kunas,een soort Indianen.

Kuna Yala is trouwens ook bijna onafhankelijk van Panama met eigen wetten enz. Ik heb prachteilanden gezien met palmbomen, doorzichtig water en wit zand. Ik heb kreeft,inktvis en krab gegeten. Ik heb gesnorkeld, daar waar een gezonken schip ligt, en zo dus veel koralen en mooie visjes gezien. Maar San Blas is zoveel meer dan dat! Ik kan het moeilijk verwoorden, maar er heerst door een ongelooflijke rust. Er zijn toeristen, maar aangezien het helemaal niet makkelijk is op het grondgebied van de Kunas te komen, is dat redelijk beperkt. 2 lange avonden heb ik met een Kuna gepraat over hun gewoonten en regels en echt waw respect,dat ze in deze dolgedraaide wereld gewoon nog hun eigenheid bewaard hebben. Een aantal kleine dingetjes: ze spreken Kuna (schijnt niet te vegelijken te zijn met enige andere taal en wordt mondeling overgedragen) en spaans als 2de taal. Ze slapen in een hangmat. Wanneer iemand iets fout doet, wordt er een open volksvergadering gehouden. Bijvoorbeeld het kan dat beslist wordt dat een vrouw haar haar wordt afgeschoren, omdat ze haar man bedriegt, terwijl iedereen toekijkt. Er wordt ook gestreefd naar zoiets als het 'nirvana'. Soms had ik wat het gevoel dat de samenleving iets tussen boedhisme en communisme is. Toch is er echt veel vrijheid (homo's mogen er bijvoorbeeld perfect trouwen, iets wat in de rest van panama een zwaar taboe is). Later op facebook volgen foto's, zo kunnen jullie zijn wat de typische klederdracht is en hoe ik gedanst heb daar. Mijn camera is jammer genoeg kapot gegaan de 2de dag, dus het wordt even wachten om foto's van reisgenootjes te stelen.

Kunas leven van de visvangst (mannen) en het verkopen van molas, handwerken (vrouwen). Deze laatste groep schijnt het meest geld in het laatje te brengen.

Nee dit is niet van het internet gehaald. Een eiland voor ons alleen.

Morgen begint Carnaval hier. 5 nachten en 4 dagen. Nu jullie moeten weten dat het hele jaar lang gepraat wordt over deze dagen. Ik kan me er op dit moment nog niet veel bij voorstellen, maar het is ongetwijfeld de gebeurtenis van het jaar. Om maar een idee te geven: niemand werkt en het alcoholverbruik in Panama schijnt groter te zijn in deze dagen dan in het hele jaar samen.
Verslag volgt...

Dan nog dit: een beetje jammer: mijn broer Valen is teruggekeerd naar Argentinië om te studeren. Ik ga hem missen.

Vriendjes ik ben fier op jullie trouwens, de resultaten mogen er zijn!

Liefs

genieten!

Buenos dias!


Tijd voor weer een kleine update nietwaar?



13 januari was het zo grote AFS-bijeenkomst, een familiedag voor alle 96 studenten verspreid in Panama en hun gastfamilie. Superfijn allen nog eens terug te zien. Er was een talentenjacht die Max, dat is 1 van de 2 Vlaamse jongens, gewonnen heeft met zijn dans: diablicos sucios (vertaald 'de vuile duivels'). Dat is een typische dans van uit zijn dorp. Hij won 100 euro!
(ik mocht het typische masker ook eens aandoen, superzwaar en warm)


Diezelfde avond waren Valen en ik aan het nagelbijten in de bus, wanneer we in de file stonden om op tijd te komen in de luchthaven voor de thuiskomst van Flor Denise, de zus die met AFS in Duitsland zat. En we waren op tijd, mooi om zien die knuffels na een jaar zonder enig fysiek contact. Hoe is mijn zus? Ze is 22 libras (dat is zo'n 10 kilo) verdikt in haar Duitslandjaar. Ze heeft een mooi gezicht. Anders dan mijn broers luistert ze minder naar de mama en papa. Zij en mijn broer Paulo maken nogal vaak ruzie. Ze houdt keihard van uitgaan en danst supergoed. Hoewel ik duidelijk merk dat ze verschillend is van mij, ben ik toch blij met een 18-jarige zus. Ze is trouwens al met de unief begonnen, ik zie haar enkel in het weekend. Fijn ook is het om over Europa te praten, ik was al vergeten dat spuitwater daar bestaat. Hopelijk brengt ze me ook wat Duits bij. Dan van de 18de tot de 22ste januari ben ik naar Bocas Del Toro geweest met AFS Penonome. Nu hoewel Panama klein is, was dat een heel lange reis, aangezien het wegennet hier niet zo goed ontwikkeld is als in ons belgenlandje. We kwamen toe de 19de, mede omdat we de 18de een tussenstop gemaakt hebben in Boquete, bergdorpje, waar een bloemententoonstelling aan de gang was. Onderweg heb ik ook kunnen zien wat de overstromingen van een goede maand geleden aan natuur kapot gemaakt hebben. Bocas Del Toro is een eilandengroep en een zeer toeristische plek. Alles is er 3 keer zo duur als waar ik woon en ik heb bijvoorbeeld met keiveel hollanders gepraat. Jammer was dat we slechts 1 van de 3 dagen zon hadden. De laatste dag konden we zelfs geen eilanden bezoeken omdat het gevaarlijk was de zee op te gaan. Maar we hebben gesnorkeld, op afstand dolfijn gezien, rode kikkertjes gespot en vooral veel plezier gehad. Oja en we hebben veel gedanst. Meer foto's volgen binnenkort op facebook.
Dan dit weekend: vrijdag, zaterdag en zondag zijn we naar Decameron geweest met het gezin. Om te verjaardag van mijn papa te vieren en dat de familie eindelijk weer compleet is. Decameron is een heel groot hotel en domein waar alles inclusief is. Coctailtjes in het zwembad met de zee op de achtergrond (zie foto), het kon er allemaal. Nog lichtjes decadent vond ik dat. 95 procent hier van de mensen heeft Panama nog nooit verlaten, maar naar Decameron gaan is echt vakantietopper nr 1. Obers en Panamese toeristen als ze me zagen gingen er altijd van uit dat ik geen woord spaans sprak en om dan hun gezicht te zien als ik begon te tateren, haha dat geeft voldoening.

de familie compleet...

Op dit moment zit ik met een zware hoest, de eerste keer dat ik me niet helemaal op en top voel in Panama, nog van de regen (en misschien ook slaaptekort) in Bocas del Toro... Maar dat geeft me reden om te luieren in de zetel en Prison Break te kijken. Ik zit net aan het stuk dat zich in Panama afspeelt.

Vriendjes, jullie examens zitten er bijna op veronderstel ik. Geniet van je weekje vakantie!!

Un besito,

Liesbeth

2009! (geen inspiratie voor een leuke titel)

Dag lieve familie en vrienden,


Ik hoop dat jullie een fijne kersttijd gehad hebben en ik wens jullie een fantastisch nieuw jaartje toe!


Hoe heb ik kerst en nieuw hier beleefd? Wel de omstandigheden waren niet opperbest, want 5 dagen voor kerstmis is de papa van mijn mama hier gestorven. Mijn 2 broers en ik waren net op weg om het kerstdefile hier in Penonome te gaan bekijken, toen mijn mama helemaal over haar toeren mijn broer belde... Ik heb samen met mijn mama geweend. Ik zie die wel echt al graag:)
Halsoverkop is de familie dan vertrokken naar Las Tablas, dat is andere provincie, waar de man woonde. Aangezien het daar een droeve bedoening ging zijn en ik niemand van die kant van de familie ken, vonden ze het beter dat ik in Penonome bleef in het huis van een AFS-verantwoordelijke. Een begrafenis hier is meestal 1 dag na de dood, aangezien door de hitte lijken niet bewaren, dit nu heel bruut gezegd. De volgende dag was het AFS-eetfestijn, want iedereen moest zo een typisch gerecht van zijn land maken. Ik heb brusselse wafels gemaakt (na heeeeel lang zoeken naar een wafelijzer). Ik zat echt propvol, zo lekker allemaal.


Dan de 24ste kerstavond. Normaal gezien is mijn mama echt een kerstfreak. Mijn huis is bijvoorbeeld helemaal in christmas-style: versiering aan de muur, tafelkleed, glazen, borden, handdoeken,... Ja zelfs het douchegordijn! Nu met dat we midden in de rouwperiodezaten (dat is hier 9 dagen), heeft mijn mama bijvoorbeeld zelf geen kerstdiner klaargemaakt, maar hebben we zowat dingen gekocht. Typisch qua kersteten: we hebben onder andere tamal (gestampte mais met vanbinnen kip en groenten), zo typisch brood in de vorm van een kerstkrans, cake met gekristaliseerd fruit en veel druiven gegeten. Rijst kon natuurlijk ook niet ontbreken. Nu het was zeker geen trieste bedoening hoor, het was een supergezellige avond. Op de foto zie je mijn cadeautjes voor de familie: boek, das, handtas en frisbee. Oja met mijn linkse broer Valen, de nieuwe, ben ik dan uitgeweest tot de vroege uurtjes. Bijna was ik vergeten de kerk te vermelden. Missen hier zijn zoals in België niet echt amusement, maar de 24ste was het superplezant. Al dansend in zo van die typische Panamese jurken werd kindeke Jezus naar voren gebracht. Op het einde was zelf de pastoor aan het dansen!

Met Max (andere Vlaamse AFS-er uit andere provincie) en gekke Pieter van US, ben ik naar El Valle geweest. Dat is zowat de belangrijkste toeristische plek in mijn provincie. We gingen naar zo warme therminale (?) baden. Zo speciale modder op het gezicht en dan relaxen. Foto's volgen op facebook. We zagen oude rotstekeningen en watervallen. We gaan sowieso nog terug om een berg daar te beklimmen en de mooiste waterval te zien.




Adams, een vriend van de unief, heeft me leren paardrijden. Eerst zat hij vannachter en dan later mocht ik alleen! We zijn zelfs in de rivier gaan rijden. Ik ben natuurlijk nog geen amazone, maar het lukt toch al wat. Het paardje noemt mancha, wat vertaald zoiets als 'plekje' is.

Oudejaar! Zoals op kerstavond gingen we eerst naar de mis, dan gingen we met het gezinnetje smullen van een rijkelijk gevulde tafel en dan gingen we uit. Traditie hier is dat de mensen een pop maken van oude kleren, dat opvullen met krantenpapier en eventueel bommetjes en die om 12u verbranden. Als je een creatieveling bent, kan je zo de president nabootsen of iemand anders die je niet kan uitstaan. Onze pop was gewoon een gezellig dikkertje. Valen en ik en de brandende pop op de achtergrond.

Ziezo, ik ga afronden.

Ik voel me nog helemaal perfect en graagezien hier. Ondertussen zijn er al 3 weken vakantie voorbijgevlogen en ik heb nog tot half maart!

Allerliefste vrienden, ik weet dat het voor jullie echt een rotperiode is. Ik wens jullie superveel succes toe!

Liesbeth

een maand in een notendop.

Holaaaaaaaaaa!

Heel heel lang geleden. Veel nieuws. Het probleem is dat ik het nu eventjes moeilijk heb te grabbelen in het verleden. Ik ga beginnen bij een schooluitstap die ik zo'n 3 weken geleden heb gemaakt. Met de unief zijn we naar Volcan Baru geweest, niet met mijn klas, ik kende niemand, mijn prof had me uitgenodigd. De hele nacht in een bobbelbus rijden vond ik niet erg om dan 's morgens 1 van de meest belangrijke plekken van Panama te beklimmen. Nu 2 dingen zaten niet echt mee: de conditie van de Panamesen en het weer. Om de top te bereiken en de kraters te zien is het immers 13 km stijl stijgen, iets waar Panamesen veel te lui voor zijn (we klommen 5 km) en het was echt een rotweer, waardoor bijvoorbeeld dit prachtig zicht vanop mijn foto gewoon een miswolk lijkt. Ik ben zowat 5 keer uitgegleden in de modder onderweg. Toch vond ik het leuk andere mensen te leren kennen en ik heb toch ook genoten van een aantal zichten. Sowieso gaan we wel eens terug met AFS. Misschien was het weer van die dag een voorbode voor wat een week later in Panama hier het nieuws zou beheersen: overstromingen. Heel veel landbouwproducten en huizen zijn vernield. Het ergste aan deze catastrofe dat is dat sociale zekerheid en verzekeringen hier helemaal niet zo ontwikkeld zijn als bij ons, dus dat vele mensen gewoon alles kwijt zijn. Mijn mama Flor heeft heel wat droge kleren opgezonden naar de getroffen gebieden.
Met AFS Penonome zijn we vorig weekend naar Coclesito geweest, een arm landelijk dorp zo'n 50 km met bus, maar door de hobbelige, bijna onbereidbare weg deden we daar 2 uur over. Was tof nog eens bergen te zien en te zemmen in de rivier. Om dat bootje te besturen had ik trouwens best veel evenwicht nodig! Ik ben wel echt geschrokken van de armoede die daar heerst. Na 10u is er geen elektriciteit meer tot 6u in de ochtend. We sliepen in een huis met een wc boven een put. We goten er benzine op tegen de stank. Ik sliep in een 2-persoonsbed met 3 en in de nacht vielen er druppels op mijn kaak, een lek blijkbaar... Ik hoorde ook een muis op het dak piepen. Het mag duidelijk zijn dat ik een hele nacht niet geslapen heb. Fijne ervaring, dat wel:).
Moederdag is hier echt een gek belangrijke gebeurtenis. Ten eerste is het een vrije dag. Reclames op tv voor vanalles, het centrum 5 maal zo druk, want iedereen op zoek naar cadeau's...Wij met AFS Penonome hebben Spaanse serenades, begeleid door gitaren, ingestudeerd, waarmee we de mama's aan het venster van hun slaapkamer tussen 12u 's nachts en 5u 's morgens hebben verrast.
Een heel gezellige nachtelijke tocht. Oja de foto bij mij thuis is zoals je ziet binnen, dit omdat mijn mama haar venster niet aan de slaapkant is en ze redelijk diep slaapt. Sommige mama's waren echt geëmotioneerd, mijn mama heeft ook geluisterd met traantjes...
Na mijn 2 nachtjes zonder slaap ging ik dezelde morgen om 7u 's morgens naar Panama. Die dag gingen we mijn 92-jarige oma in het bejaardentehuis bezoeken en ik weet niet veel meer van die dag, want ik was een redelijke zombie. Vanaf de woensdag tot de zondag heb ik gelogeerd in het huis van mijn achternicht, Gaby (dat meisje van Isla Grande) in Panama City. Was echt zalig om nog eens goed te kunnen shoppen, niet dat ik zo fantastisch veel gekocht heb, maar alleen de verschillende winkels leren kennen op verschillende plaasten is voor elk meisje genieten, toch. We zijn ook naar een familieverjaardagsfeest geweest in een huis aan zee. Op de foto zie je een typisch verjaardagsritueel, waarbij de kindjes slaan met een stok op een beest, gevuld met snoepjes, gevolgd door de volwassenen geblindoekt, todat het ding scheurt en iedereen naar beneden duikt om zoveel mogelijk snoep bijeen te scharrelen. De disco in de city mag er trouwens ook zijn!

De 15de december waren het hier Patronales in Penonome, dan wordt een heilige gevierd, wat hier dus de maagd Maria is. Een kitscherige kar met met Maria op werd voortgetrokken en een heel lange stoet van mensen liep er in stilte achter, biddend?. Echt amusement is dat dus niet:), MAAR 's avonds zijn er voor de gelegenheid een soort rondreizende buitendisco's en daar gaan de jongeren dan naartoe tot de vroege uurtjes. Het was een fijn reggaetonfeestje! 2 Vlaamse AFS-makkers Jordie en Max zijn blijven logeren in Penonome voor de gelegenheid en nog een dagje blijven hangen om naar het strand te gaan en poker-avond te houden op mijn terras. Wel nog verwarrend nederlands, engels en spaans gemixt, maar keigezellige dagen!
Sinds gisteren zit ik alweer in Panama City, want vandaag is mijn 21-jarige broer vanuit Argentinië toegekomen. Hij studeert zo in het zeeleger (ik weet het correcte nederlandse woord daar even niet voor) en hij is veel gereserveerder dan mijn andere broer, maar wel keigrappig en sympathiek. Hij is trouwens degene die het meest gesmeekt heeft bij mijn mama om een AFS student in huis te halen, terwijl hij hier maar 2 maand gaat zijn. En hij kan met de auto rijden, handig!

Ik wed dat ik heel veel dingen niet vermeld heb, hoe kan dat ook anders als ik meer dan een maand in 1 blogbericht aan het vermelden ben, maar goed, wat me het meest is bijgebleven, heb ik verteld.

Een heel gelukkig kerstfeest aan iedereen!
Dat is trouwens thema voor een volgend blogbericht, kerst is echt kitsch hier!

Liefs Liesbeth