De laaste dagjes...

Dag allerliefste vrienden, familie en andere mensen die gedurende dit jaar mijn blog hebben gelezen,

Op 9 juli neem ik het vliegtuig om in België aan te komen om 8.30 de 10de juli. Vandaag is het 5 juli, het is dus echt aan het naderen mijn terugkeer. Ik kan het bijna niet geloven dat ik jullie in meer dan 10 maanden niet heb gezien!

Hier een samenvatting van mijn laaste maand:

Voor het religieuse feest: 'corpus cristi', heb ik me in diablico, soort duivel, verkleed. Op het einde van de mis slopen we zo de kerk binnen en riepen we naar het altaar om toestemming aan God te vragen om de kerk binnen te mogen. Dan maakten we de mensen zo wat bang en liepen de kerk weer uit. Heel vreemde traditie vind ik dat! Dan gingen de mensen in een stoet achter de pastoor wandelend in Penonomé en wij diablicos liepen dan ook in de stoet, de kindjes wat te plagen. Het is 1 van de weinige feesten waarin traditie en mythologie in religie is geslopen.
Met de unief gingen we naar Isla grande. Vele uren in de bus, maar meer dan de moeite waard. Ik was hier in september al eens naar toegeweest met mijn broer en mijn nicht, maar nu was het wel fijner, omdat ik ondertussen normale conversaties kan hebben in het spaans. Foto is met Roly, een goede vriend van me.

Met AFS hadden we zo een afscheidsoriëntatie, waar we vragen konden stellen over het vertrek enz. Het superfijne was dat dit op een plek was in een indianendorp (los emberá) naast een mooie rivier. Het was primitief 2 nachten slapen op de houten planken van de vloer met enkel een slaapzakje, maar het was een mooie ervaring! Geen internet, geen bereik met de gsm, vis uit de rivier, traditionele klederdracht (bon de mannen dragen eigenlijk enkel een lapje zoals Tarzan! ) !
Op de foto zie je me met de kleren die de vrouwen ginds dragen, met het verschil dat ik er wel mijn bikini onder aan had:) .

Met de familie van Ricardo, mijn vriendje, gingen we naar een 15 años ( 15de verjaardag). Voor de panamesen is het een superbelangrijk moment wanneer een meisje 15 wordt. Het meisje is immers niet langer kind meer, maar wordt vrouw. Er wordt dan ook ongelooflijk veel geld besteed aan het feest, soms sparen mensen voor jaren voor dit feest. Traditioneel draagt het meisje een overdreven glitterjurk, studeert ze een choreografie in en moet ze de hele tijd bereid zijn foto's te nemen. ( zie mijn foto met haar, de plaats waar we stonden is speciaal ontworpen voor de foto's...) Er wordt arroz con pollo( bereiding van kip en rijst, de maaltijd voor gelijk welk feest) gegeten en wordt er gedanst en drinken vele mensen zich zat!

Gisterenavond was het mijn afscheidsfeestje hier bij mij thuis. Mijn familie, mijn uniefvrienden, mijn vriendje, die ik dan voorstelde als een 'gewone vriend': de mensen die ik graag zie hier waren er. We dansten wat panamese muziek op mijn terras en aten logischerwijs arroz con pollo . Mijn mama die zo een decoratiefreak is, had natuurlijk het huis weer omgetoverd. Dan op een bepaald moment was er dan de speech van mijn mama en papa. Ze gaven me een sjaaltje cadeau, omdat ja ik hier echt bekend sta als 'het meisje met de sjaal'. ( Logisch als alle publieke plaatsen van die superkoude airconditioning hebben!). Ik gaf een album aan mijn familie met foto's en comentaren van alle mooie momenten die ik gehad heb dit jaar, zie foto. Dan diezelfde avond na het feestje in mijn huis al tegen middernacht aan, gingen we naar de PH ( die openluchtdiscotheek). Het was immers een soort missverkiezing van mijn unief en in de PH gisteren werd de winares gekozen. Echt perfect was dat om van mijn stadgenoten afscheid te kunnen nemen.

Dan nog iets geeeeeeeeeeeeeeeeeeeeek! Mijn broer Valen, je weet wel die broer die studeert in Argentinië in het leger en die ik heel graag zie, maar die enkel in december en januari en februari hier was tijdens zijn vakantie, komt vandaag naar Panamá!!! Echt een supergrote verrassing, normaal komt hij maar 1 keer per jaar omdat het vliegtuigticket duur is!

Heb dus nog enkele dagen met hem, aiaiaia en ik moet valiezen maken en nog zoveel zaken in orde brengen en afscheid nemen: ja op dit moment is het even geen panamees gechill meer.

Hoe ik me voel op dit moment? Heel vreemd. Ik ben heel triestig dat ik afscheid moet nemen van een land dat op natuurvlak op klimaatvlak en op feestjesvlak van verre wint van ons belgenland... Ik ben triestig dat ik afscheid moet nemen van mijn universiteitsklas, van mijn familie die echt een ongelooflijke goede familie is geweest voor me en nog het allermeest doet het pijn afscheid te nemen van een jongen die ik heel graag zie... Er zijn al traantjes gevloeid.

MAAR ik ben ook heel blij dat ik jullie ga terugzien en een knuffel ga kunnen geven, dat ik weer nederlands kan praten en dus niet moet sukkelen met moeilijke woorden, dat ik terug veel fruit en groenten ga eten, dat ik Gent terug ga zien. ( de steden hier zijn LELIJK, hoewel ze iets charmant hebben). Ik kijk er ook naar uit om terug te studeren. 1 jaar niets doen is fantastisch rustig, maar het maakt je er niet verstandiger hihi. Ofja levenswijsheid misschien dat wel, daar zullen jullie binnenkort over kunnen oordelen...

Ik ben heel dankbaar voor de kans die ik gekregen heb. Jullie gaan het nog beu worden wanneer ik tot vervelens toe zeg: 'weet je en in Panama...' Het was zo fantastisch dat ik België amper gemist heb, hoewel het de laaste maand met de ogen gericht naar het vertrek toch een aangename gedachte werd na zoveel tijd terug te kunnen keren...

Ik dank jullie allen voor het lezen van mijn samenvattingen, ik weet dat het reactie achterlaten op de blog zelf echt ingewikkeld is, maar toen ik op een moment dacht dat niemand dit leest, bleek ik toch goed verkeerd te zijn.

Een dikke zoen en tot heel snel,

Liesbeth