Hoe de tijd vliegt.

Een goede avond vriendjes en familie,

9 juni, precies 1 maand voor ik het vliegtuig weer neem naar belgenland schrijf ik jullie...

De laatste tijd heb ik geen spectaculaire dingen gedaan, maar ik heb het hier wel nog altijd heel erg naar mijn zin. Ik ben af en toe naar basebalwedstrijden geweest. Vandaar dat jullie me vaak in oranje T-shirt op facebook zagen verschijnen, het kleur van mijn team. Basebal is de populaire sport hier en het leuke is dat er evenveel vrouwen naar de matchen gaan als mannen en dat er gedanst wordt op murgas ( een soort gek orkestje). Helemaal niet zo een agressief sfeertje als in de voetbal.

Ricardo, mijn vriendje en ik.

Hij woont 2 uur van mijn huis, dus het is altijd voor verschillende dagen, wanneer ik naar daar ga. Mijn familie hier weet niet dat ik een vriendje heb. Hoewel ik hen heel graag zie en respecteer, durf ik het niet zeggen, want de consecuenties zouden groot kunnen zijn...

Heb immers in tegenstelling tot heel wat AFS-studenten (de meisjes) redelijk veel vrijheid en wanneer ze zouden weten dat ik een liefje heb, zou alles kunnen veranderen. Hoewel ik het af en toe echt lastig heb hen dit te moeten verzwijgen.

Op de universiteit mis ik meer en meer les, aangezien niemand controleert of ik aanwezig ben en ik toch geen examens moet maken. Als ik iets anders te doen heb, ga ik niet. Hoewel ik met plezier ga hoor. Mijn klasgenootjes zijn echte schatjes. Op onderstaande foto zien jullie een deeltje van mijn klasje. We blijven slapen bij 1 van hen, die een huis heeft aan het strand.

Op een zonnige namiddag heb ik de 'pollera', de typische panamese jurk en ja kapsel en juwelen en alles erop en eraan, aangehad.

Hoe fier was mijn mama, nu was ik haar echt panamese dochter!
Vorig weekend ben ik naar een soort typisch-panamese-beurs geweest. Daar waren er shows in pollera's en andere traditionele jurken en pakjes. Per provincie was de ruimte verdeeld en kon je zo zien in welk deel van Panama ze welke traditionele dingen maken, echt supermooi. Waren we in België maar een beetje trotser op ons landje, dan zouden we tradities misschien ook behouden hebben.

Een maand geleden waren het de presidentsverkiezingen. Ik had in vorige blogberichten al vermeld dat de politieke propaganda hier echt gek is, wel de laaste dagen voor de verkiezingen, keek ik gewoon geen tv meer, zo beu was ik het. Martinelli, el loco bijgenaamd (de gek), won zoals verwacht. Met zijn zot dure verkiezingscampagne kon het moeilijk anders. Mijn mama en papa waren heel triestig.

Verder ben ik nog naar een viswedstrijd geweest dat doorging op een strand dat ik nog niet kende. Echt mooi. De vis die won woog 23 kg. Ik ben met mijn papa naar een plaats geweest die leek op een woestijn, maar het dan toch niet was. Ik moet toegeven dat ik niet zoveel verstond van wat de gids zei. Ik beheers het Spaans nog niet echt, wanneer het over geografische termen gaat. Ook met mijn papa heb ik een fabriek bezocht, waar ze panamas populairste alcoholische drank maken, seco. Ze beginnen te exporteren naar Europa, dus wie weet drinken we ons binnenkort panamees zat. Wat nog? Ik geef engelse les aan een jongetje, een patiëntje van mijn mama, die psycholoog is. Een moeilijk kereltje. Hoewel mijn broer, zus en papa nog steeds in Panama City werken/studeren en hoewel AFS het sinds maanden opgegeven lijkt te hebben, activiteiten te organiseren, hou ik me eigenlijk goed bezig hier!

Hoewel mijn mama hier zegt dat ik al moet denken aan mijn valies maken enz, wil ik dat nog niet. Ik heb nog een maandje om dat panamese cultuurtje te observeren en af en toe trek ik nog altijd mijn wenkbrouwen op, haha.

Ik ga wel blij zijn jullie terug te zien, echt!

Studenten veel succes met de studies!

Het allerliefste